(7)Dom

W Jarvel słońce sięgało już zenitu a w domu magów trwały przygotowania do posiłku. Większość rozjechała się po Eidenn szukając sposobu na zarobek, więc w domu panowała pustka. Minął już prawie miesiąc od wydarzeń mających miejsce w Artavel, lecz niektórzy z członków zakonu dalej nie byli w stanie zapomnieć widoku, który stamtąd wynieśli. Rin przechodziła przypadkiem obok ogrodu znajdującego się na tyłach domu, gdy nagle zauważyła Sorena. Widać było po nim zmęczenie, ogromne zmęczenie. Od samego rana trenował a na ziemi leżały pieńki drewna, które wyglądem odbiegały od tych świeżych, te były pełne dziur i śladów po nożach do rzucania, którymi Soren usiłował je trafiać. Dziewczyna starała się nie przeszkadzać Sorenowi, lecz po chwili postanowiła przekonać go by, choć na chwilę złapał oddech.

-Zabiłeś już wszystkie?- Spytała ironicznie. -Mało ambitnych przeciwników sobie wybrałeś.

-Daj mi spokój Rin, nie dzisiaj- Odpowiedział rzucając ponure spojrzenie w kierunku dziewczyny. Młody mag kontynuował wyczerpujący trening ignorując słowa Ringaret, lecz postanowiła ona nie odpuszczać tak łatwo i wpadła na pomysł, który mógł się udać…

-Nieźle- skomentowała rzut Sorena- Ja bym pewnie chybiła… Ha! Ale konno byś mnie nie dogonił!

-Żartujesz?- Na ustach Sorena zawitał lekki uśmiech- W całym Eidenn nikt nie jest w stanie mnie przegonić.

-Taki jesteś pewien swoich umiejętności? Sprawdźmy to!  Ja i moja Iskra przeciwko tobie i tej twojej… Dennie czy jak jej tam.

-Donna… Nazywa się Donna i jest szybsza niż jakikolwiek inny koń w Eidenn- Lekko zirytował się Soren.

-Dobra! Jak wygram jedziesz ze mną do Ethir, mam tam do załatwienia parę spraw.

-Zgoda, ale co jak wygram?

-Weźmiesz mój kostur- Po tych słowach wyraz twarzy Sorena zmienił się nie do poznania, zdziwienie na twarzy Sorena wprawiło Ringaret w śmiech.

-Ale…

-Nie przegram- Z uśmiechem na ustach przerwała Sorenowi.

-Niech będzie, więc, za godzinę przy tamtym młynie- Soren wskazał palcem na wioskowy młyn z wielkim kołem wodnym.

-Zacznij się już pakować na wyjazd do Ethir- Odpowiedziała Rin wychodząc z ogrodu. Soren opuścił ogród niedługo po niej i udał się do stajni, w której znajdowała się Donna. Już po otwarciu drzwi rozpoznawała swojego właściciela, pobudziła się ona znacząco wydając z siebie głośne parskanie. Czarny jak smoła koń był silnym i dobrze się prezentującym wierzchowcem, jego brązowe ślepia tylko dopełniały wrażenie, jakie robił.  Soren powoli odwiązał konia od drewnianego słupa. Szybkim ruchem wrzucił na niego skórzane siodło i gotów był by stawić czoła swojej towarzyszce z zakonu. Po wyjściu ze stajni od razu dostrzegł Rin siedzącą już na koniu, który wyglądem nie mógł się nawet równać z Donną. Zdziwiony lecz zmotywowany Soren wsiadł na wierzchowca i wraz z Rin udał się na miejsce startu. Po dotarciu na miejsce dojrzali Vernesa stojącego obok młyna i opierającego się o jedną z jego ścian.

-Tato? Ty tutaj?- Spytał Soren

-Ktoś musi wam przecież posędziować, prawda? Poza tym jestem ciekaw tego pojedynku, może być interesująco- Odpowiedział.

-Zaczynajmy, spieszy mi się do Ethir- Wtrąciła Rin.

-Wszyscy Gotowi? Więc zaczynajmy…3…2…1…Start!- Po słowach Vernesa dwójka magów ruszyła z prędkością, która jak na jazdę konną była naprawdę wielka, oba wierzchowce były bardzo szybkie a żadne z magów nie chciało przegrać. Trasa przebiegała przez niewielki kawałek lasu aż po sam dom zakonu. Przez chwilę Soren zyskał przewagę, lecz zaraz ją stracił przez swą nieuwagę. Przy końcu trasy Soren znów zaczął zdobywać przewagę nad, Rin lecz nie wystarczyło to by ją pokonać, bowiem wyprzedziła go ona w ostatnich sekundach wygrywając przy tym starcie.

-Szlag by to!- Wykrzyczał Soren.

-Nie pamiętałeś żeby oszczędzić siły wierzchowca, jeszcze trochę i zajechałbyś go na śmierć- Odpowiedziała Rin. –Spakowałeś się już?

-Hah, ta twoja pewność siebie cię kiedyś zgubi, zobaczysz.

-Za 4 godziny wyjeżdżamy, bądź gotowy.

20 godzin później

-Daleko jeszcze do tego Ethir?- Spytał zniecierpliwiony Soren. Magowie, bowiem podróżowali już 6 godzin a w ich ruchy wdawało się zmęczenie. Mijali oni właśnie jeden z największych lasów w Eidenn, An’val, legenda głosi, że kiedyś mieszkańcy pobliskich wiosek udawali się tam by druidzi leczyli ich schorowane dzieci, lecz teraz to tylko bajka opowiadana do snu. Nikt, bowiem nie widział żadnego druida od ponad stu lat.

-Już prawie jesteśmy, czyżby siodło przyrastało ci już do dupy?

-Gnaj się, nie mówiłaś, że to misja na drugim końcu Eidenn- Magowie po chwili zaczynali dostrzegać piękne i majestatyczne budowle Ethir. Miasto wyróżniało się nadzwyczajną architekturą, a pozostałości po elfach, które zbudowały to miasto tworzyły klimat tego miejsca. Wielkie kamienne posągi porośnięte mchem, imponujący zamek w centrum miasta oraz niezależność od Eidenn czyniło to miejsce najbardziej obleganym zakątkiem królestwa. Nad miastem władze sprawował król Ralius, rządził twardą ręką, lecz każdym w Ethir mógł czuć się bezpiecznie, czego nie można było powiedzieć o rządach młodego Elrica. Gdy magowie pojechali do głównej bramy, strażnicy podeszli powoli przyglądając się uważnie nowym przybyszom.

-Glejt jest?- Spytał mniejszy z nich.

-Proszę bardzo, podpisany przez waszą wysokość, króla Raliusa- Odpowiedziała Rin.

-Hmm, na pewno niepodrobiony?- Spytał nerwowo oglądając glejt z każdej ze stron. Soren ze zdziwieniem przyglądał się całej sytuacji gdyż jego towarzyszka nie wspominała wcześniej o potrzebnym glejcie.

-A czy wyglądam na kogoś, komu chciałoby się podrabiać królewski podpis?- Zdenerwowała się lekko czarodziejka.

-Dobra, jedźcie, tylko bez żadnych numerów. Nie lubimy tu takich jak wy…- Po słowach strażnika Rin odebrała od niego glejt i dała znak, Sorenowi aby wjechali do miasta. Drewniana brama zaczęła się powoli uchylać odkrywając miasto pełne ludzi. Po dostaniu się do miasta dwójka magów od razu udała się w stronę dzielnicy mieszkalnej, bo tam właśnie czekał już na nich dom Ringaret. Przemierzając ulice Ethir czuli na sobie wzrok mieszkańców, magowie nie byli zbyt lubiani w tych stronach, uważano ich za istoty przeklęte pławiące się uprawianiem magii, wszystko, co obce było źle postrzegane. Gdy w końcu dotarli na miejsce ujrzeli dwupiętrowe domostwo z cegieł. Dom wyglądał na przytulny i bezpieczny, wewnątrz czuć było przyjemny zapach drewna, którym były wyłożone ściany i żywicy, co świadczyło o nowości tego domostwa.

-Czemu do cholery podrobiłaś glejt?!- Spytał Soren zaraz po zamknięciu drzwi.

-Glejt nie był podrobiony, Ralius naprawdę przysłał go by któreś z członków zakonu przyjechało i zajęło się zniknięciem oddziału straży, która wyruszyła na patrol do An’val .

-Ehh, to ten las druidów, tak?

-Dokładnie ten, musimy znaleźć, to, co ich zabiło.

-Czemu zakładasz, że są martwi?

-Posłuchaj, jeśli przez tyle czasu nie wrócili z An’val, znaczy, że są martwi. Zaufaj mi- Rin po tych słowach bez skrępowania zrzuciła z siebie okrywającą ją szatę a zaraz potem bieliznę, którą miała na sobie, oczom Sorena ukazało się nagie ciało Ringaret, dziewczyna zawsze była otwartą osobą i nie wstydziła się swojego ciała jednak Soren wyglądał na zadziwionego. Dziewczyna po chwili poczuła na sobie wzrok Sorena.

-Nie masz lepszego zajęcia niż gapienie się na mnie, gdy się przebieram?

-Yyy…Ja…Przepraszam- Twarz Sorena zrobiła się wręcz purpurowa, zaś Rin delikatnie się zaśmiała i kontynuowała przebieranie. 

-Dobrze, możemy ruszać- Dodała nakładając na siebie ostatnią z warstw ubioru. Sorena wstał z krzesła i wyszedł za Rin zamykając drzwi. Oboje wsiedli na konie i udali się w stronę An’val. Po drodze musieli liczyć się z zawistnymi spojrzeniami mieszkańców, wiedzieli, że nie są tu mile widziani. Gdy dotarli do lasu ich wierzchowce zaczęły dziwnie się zachowywać jak gdyby bały się tego, co zastaną w leśnej samotni.

-Dalej chyba musimy iść pieszo- Skomentowała Rin szybkim ruchem schodząc z konia. Po chwili Soren uczynił to samo, po czym przywiązał swego wierzchowca do bukowego drzewa. Powolnymi ruchami wkraczali w las, o którym niektórzy boją się nawet mówić, po wejściu wiedzieli, że nie ma już odwrotu. Mijając coraz to kolejne drzewa strach widocznie narastał w dwójce magów, leśne odgłosy zamiast uspokajać i pomagać im w wędrówce pełniły zgoła odmienną rolę. Po chwili Soren zauważył coś, co przypominało ciało, podejście bliżej tylko upewniło go w podejrzeniach. Bez wątpienia był to jeden z ludzi króla.

-Rin, to nie jest zwykły strażnik. Ma na sobie mundur oddziału stworzonego do walki z elfami. Coś mi tu nie gra, elfów nie widziano tu od lat…- Sorenowi przerwała strzała, która przeleciał tuż obok jego głowy, zaraz po niej poleciała następna, która gdyby nie unik Sorena znalazłaby się w jego głowie. Soren przeturlał się po ziemi by ukryć się za najbliższym drzewem, lecz gdy próbował wstać na swych plecach po czuł przykładane ostrze miecza.

-Czego tu szukacie?- Powiedział tajemniczy głos zza pleców Sorena, dopiero, gdy młody mag zdołał się odwrócić dojrzał postać elfa stojącego na wprost niego przykładającą mu bogato stopiony miecz do klatki piersiowej. Szpiczaste uszy i wyjątkowo damskie rysy twarzy wskazywały, że był to elf leśny, rzadko spotykało się przedstawicieli tej rasy gdyż uważani byli za najgorszą i najbardziej prymitywną z odmian elfów.

-Nie przyszliśmy tu by…

-Milcz- Przerwał Elf. Wokół dwójki magów zebrała się spora grupa elfów gotowych by wypuścić strzały z cięciw ich łuków. Rin od czasu do czasu przewracała oczami by wybadać sytuacje, lecz nic się w niej nie zmieniało, była beznadziejna.

-Posłuchajcie to wszystko to jakieś nieporozumienie- Próbował tłumaczyć się Soren.

-Podaj mi, chociaż jeden powód, dla którego nie miał bym ci teraz odciąć głowy a twojego ciała nie rzucać na obiad naszym wilkom.

-Ja podam ci jeden- Powiedział tajemniczy głos z oddali.-Mogą nam pomóc- Dodał. Nagle oczom wszystkich ukazał się tajemniczy mag, różnił się on od zwykłych magów. Jego zbroja zrobiona była z futra i poroża leśnych zwierząt zaś w prawej ręce dzierżył kostur przypominający korzenie, które owijały się wokół drewnianej laski.

-Druid? Robi się ciekawie…- Skomentowała Rin.

-W rzeczy samej, jeden z, niewielu którym udało się dożyć tych okrutnych czasów. Zapewne wiecie, że w mieście nie za bardzo lubią odmieńców i wszystko, co jest im obce. My Elfy zostaliśmy wygonieni z własnego domu, a teraz nawet próbują nas wszystkich powybijać. Co chwila zjawia się tu oddział zwiadowczy mordujący kolejne z naszych dzieci.

-„Elf”- Pomyślał Soren, dopiero teraz dostrzegając spiczaste uszy swego rozmówcy.

-Więc to wy zabijacie królewskich żołnierzy…

-Rin!- Twarz Sorena skierowała się ku jego towarzyszce.

-No, co? Dostaliśmy zadanie, które jest jasno określone, mieliśmy odnaleźć morderców stojących za aktami mordu dokonanymi na królewskim wojsku.

-Myślę, że wybierzecie mądrze- Skomentował Druid. Wam także przydałaby się pomoc a mój dowódca jest w stanie wam to zagwarantować- Po raz pierwszy Sorena poczuł, że może mu zaufać.

-Soren…Nie taki był cel naszej misji- Dodała Rin.

-Czasem trzeba zboczyć ze ścieżki, którą się podążałoby wybrać tą, która zaprowadzi cię do celu. Druidzie, możesz liczyć na naszą pomoc.

-Dobrze, chodźcie za mną. Dwójka magów podążała za druidem, po drodze mijając dziesiątki elfów, którzy wręcz zjadali ich wzrokiem. Z każdym kolejnym krokiem czuli się coraz bardziej osaczeni, chodź po ich twarzach nie było widać krzty strachu. Po przejściu przez gęsty las nagle ich oczom ukazały się przepiękne budowle elfów rozciągające się między koronami drzew. Elfie dzieci bawiące się wesoło wokół i śmiejące się głośno dodawały temu miejscu ciepłej, rodzinnej atmosfery. Dopiero teraz Eiva zrozumiała jak wielki błąd mogła popełnić. Oboje magów było pod wrażeniem, że tak piękne miejsca zdołały jeszcze się uchować w tym pełnym krwi i wojny świecie. Soren szturchnął swoją towarzyszką w ramię.

-To te zabójcze bestia chciałaś tępić?- Spytał ironicznie.

-Taką dostaliśmy misję nic na to nie poradzę. Druida dalej prowadził dwójkę magów do swojego dowódcy, po chwili zauważyli oni wysoką postać ubrana była w skórzany pancerz a na plecach zaś miała ogromny łuk, nie wyglądał on na zwykły wojskowy, lecz bogato zdobiony łuk zrobiony przez elfy. Po chwili jego czerwone oczy dostrzegły dwójkę intruzów, a jego ręka powędrowała odruchowo w stronę oręża.

-Sildar! Zaczekaj, oni są ze mną- Uspokoił całą sytuacje druid.

-Po co ich tu przyprowadziłeś?- Głos elfa miał w sobie coś niepokojącego.

-Chcą nam pomóc w walce o nasz dom. W końcu pojawił się choć cień szansy.

-Ty stary durniu! Myślisz że ktokolwiek chce nam pomóc?! Od zawsze jesteśmy traktowani jak śmieci które trzeba usunąć!

-Nie wszyscy ludzie są tacy sami Sildar…

-Wszyscy. Jak bardzo nie staraliby się tego ukrywać każdy z nich dba tylko o swoje własne interesy, to gatunek który zdolny byłby do powybijania się wzajemnie by tylko pokazać wyższość nad innymi osobnikami. To już jest zapisane w ich genach.

-A czym wy różnicie się od nas?- Wtrącił Soren.  Jesteście tacy sami, żywicie do nas nienawiść a tak naprawdę w niczym nie jesteście od nas lepsi.

-Posłuchaj gnojku, jedno moje słowo a na twoim ciele zabraknie miejsca na strzały więc lepiej zważaj na słowa i wypierdalaj stąd czym prędzej- Na twarzy elfa brak było jakich kol wiek uczuć, panował on perfekcyjnie nad swoimi emocjami i nie dawał po sobie poznać swych intencji.

-Tatusiu…- Nagle za nogawkę skórzanych spodni chwyciła go mała dziewczynka. Było to dziecię elfickie, jego spiczaste uszy które rosły szybciej niż reszta ciała przykuwały więc cały wzrok. Była to córka elfa który przed momentem uniósł się na Sorena.

-Wyprowadzić ich- Odparł.

-Ja się tym zajmę- Druid powstrzymał oddział elfów od szarpania magów. Udali się oni z powrotem do miasta tak jak rozkazał im kapitan elfiej kompani. Gdy tylko zniknęli z zasięgu wzroku druid postanowił pomówić z dwójką towarzyszy.

-On nie do końca wie o czym mówi, dalej chowa urazę do ludzkości po tym jak jego żona zginęła z rąk Ethirskiego oficera.

-Mamy pomagać komuś takiemu?- Lekko zirytował się Soren.

-Posłuchaj, on ma trochę racji. My ludzie jesteśmy dziwnym gatunkiem. Wiesz Soren czym człowiek różni się od reszty zwierząt? Żadne inne zwierze nie sra do cudzej nory.

-Nie wszyscy tacy są, dobrze o tym wiesz.

-Ale on o tym nie wie…

(6)Horda

Tereny Pustynne niedaleko nowego artavel

I

Czwórka magów została wysłana do nowego Artavel by odszukać tajemniczą grupę bestii. Były to istoty przez miejscowych nazywane „Efor Bronwe”, co w gwarze Artavelczyków znaczyło „Zjadacze Bydła”. Przemierzały one nocą suche stepy i zagryzały zwierzęta należące do miejscowych rolników. Nie rzadko zdarzało się także, że ich ofiarą padali ludzie, przez co w mieście za wskazanie jakiegokolwiek tropu naprowadzającego wojsko na tą tajemniczą grupę widniała wysoka nagroda. Lecz nie było to tak proste jak mogłoby się wydawać…

-Stąd widać już Artavel!- Krzyknęła Birma. Była to drobna i młoda dziewczyna o czerwonych włosach sięgających do połowy pleców. Jej blizna przy lewym kąciku ust dodawała powagi zaś jej błękitne niczym Silijskie morze oczy przyciągały całą uwagę rozmówcy. Nowa członkini zakonu idealnie się w nim odnalazła, szybko zdobyła zaufanie reszty członków i chętnie uczyła się od bardziej doświadczonych od siebie adeptów magii. Gdy wszyscy magowie zatrzymali się na wielkiej piaskowej wydmie i zdołali ujrzeć widok na miasto rozpościerające się po horyzoncie, postanowili bezzwłocznie udać się w jego kierunku. W pustynnych rejonach Eidenn przed wiekami ludzie, którzy tu trafili budowali miasta przy tutejszych oazach, a największym z pośród nich było Artavel słońce dawało tu o sobie znać, nie istniało tutaj nic cenniejszego niż woda i kawałek cienia. Ponad to miasto mogło pochwalić się znanym w całym kraju słynnym Artavelskim rynkiem, na którym górowały różnorakie przyprawy i tutejsze składniki.  Artavel było również stolicą zachodniej kultury, życie toczyło się tu inaczej niż w wielkich miastach Eidenn.

-Pamiętajcie, gdyby strażnicy przy bramie nas zatrzymali to jesteśmy wędrownymi kupcami i nie zawitamy tu na długo- Odezwał się Soren, na którego głowie owinięty był kawałek zwilżonej szmaty imitującej turban.

-Trochę marni z nas kupcy bez towarów na sprzedaż- Z ironicznym uśmiechem dodał Irid.

-No…bo my jesteśmy…biednymi kupcami- Odpowiedział Soren.

-To tutaj, witamy w pięknym i słonecznym Artavel. Kiedy ostatni raz tu byłem na murach nie siedziało tylu strażników- Przerwał mu ponuro Laxar. Gdy przejeżdżali przez główną bramę spojrzał tylko na stojących obok strażników a ci jedynie kiwnęli porozumiewawczo głowami. Magowie kierowali się w stronę głównego rynku, centrum całego miasta. To właśnie tam dowiedzieć się można najwięcej od tutejszych. Rynek ten, bowiem po brzegi wypchany był kupcami z całego świata, pełen harmideru i dezorganizacji. Co krok można było się natchnąć na biegających lub kłócących się sprzedawców.

-W, czym mogę wam pomóc? Które chcecie?- Spytał niski starzec wskazując na liczne bronie wyłożone na zbitym z desek drewnianym stoisku. Ich liczba wręcz przerażała, od zwykłych sztyletów aż po ogromne dwuręczne miecze i topory.

-Niestety, ale nie przybyliśmy tu by robić…

-Wezmę ten ze srebrną rękojeścią!- Szybko przerwała Sorenowi Birma wskazując na mały sztylet przypominający bułat.

-Chyba zapomniałaś, po co tu jesteśmy- Wtrącił Soren

-Oj nie przesadzaj, nie wyjadę stąd bez pamiątki- Birma wyjęła zza pasa skórzany mieszek i wysypała połowę jego zawartości na drewniany stragan. Kupiec widocznie się ucieszył z pomyślnie przeprowadzonej transakcji i lekko się uśmiechnął.

-Nie słyszał jegomość może o bestiach polujących na tutejsze zwierzęta?- Spytał spokojnie Laxar wykorzystując nadarzającą się okazję.

-Ja…ja nic nie wiem, idźcie porozmawiać z rolnikami na obrzeżach miasta. Oni na pewno wam coś powiedzą- Nagle uśmiech starca zanikł i pojawił się na jego twarzy strach i zarazem lekki gniew.

-Na pewno nic nie wiecie?- Ponowił pytanie Soren.

-Nie…Idźcie już stąd, klientów straszycie- Szorstko odpowiedział starzec. Cała czwórka zdziwiona zachowaniem kupca udała się we wskazane miejsce. Obrzeża miasta były stepami, na których wypasane były głównie krowy wyżerające ostatnie źdźbła trawy. Domy tutejszych rolników odbiegały od reszty, były o wiele biedniejsze, brzydkie i wręcz popadające w ruinę. Ci ludzie musieli być zdruzgotani zdarzeniami, które ostatnimi czasy mają tu miejsce. Są wystarczająco biedni a utrata bydła nie pomoże im w polepszeniu tej sytuacji.

-Witaj dobrodzieju!- Rzekł Soren schodząc z konia.

-Witajcie nieznajomi, w czym mogę wam pomóc- Odpowiedział człowiek w podartych łachmanach pobrudzonych od pracy przy gospodarstwie.

-Poszukujemy bestii, które zjadają wam bydło.

-Nareszcie! Moje modlitwy zostały wysłuchane! Dziękuje!- Krzyczał rolnik upadając na kolana przed Sorenem.

-Wstańcie i opowiedzcie wszystko, co wiecie na ich temat- Uspokoił go Soren.

-Wiem niewiele, raz żem tylko widział jednego, przerośnięty był, jakby wilk jakiś czy niedźwiedź, ale one przecież nie występują w tych rejonach prawda?- Spytał ze zdziwieniem podnosząc się ziemi.

-Prawda- Przytaknął Soren. Irid spojrzał porozumiewawczo na Sorena i szybko odwrócił wzrok.

-Pomożecie nam, prawda?

-Prawda- Znów potwierdził Soren. Magowie już więcej by się tu nie dowiedzieli, więc postanowili wrócić na rynek. W drodze na następne miejsce poszukiwań rozważali możliwe opcje. Przemierzając drogi wykłute z piaskowca rozglądali się przy okazji po mieście w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów.

-Jak myślisz Soren, to wilkołaki?- Spytał Irid.

-Całkiem możliwe-Spokojnie odpowiedział Soren.

-Słyszeliście kiedyś legendę o bogini Ate?- Spytał Laxar, reszta magów pokiwała przecząco głowami.

-Może nas oświeć- Dodał Irid.

-Ate, bogini nieszczęścia, jak to każda kobieta chciała w końcu zostać matką. Pewnego dnia wydała na świat ośmioro synów…

-To w ogóle możliwe?- Przerwał mu Irid

-Daj mi dokończyć …Ośmioro synów, którzy w tajemniczych okolicznościach zginęli w dniu następnym. Miała to być kara za jej pazerność i chciwość w posiadaniu władzy. Legenda głosi, że synowie ci nie zginęli, lecz po wieki polują w najciemniejsze noce pod postacią wilków i przynoszą za sobą nieszczęście.

-To by się zgadzało, ten rolnik nie wyglądał na szczęśliwego- Skomentował Irid.

-Dobra, ale czym się ci synowie Atu…At…Ato…- Nie mógł sobie przypomnieć Soren

-Ate- Pomógł mu Laxar.

-Właśnie, czym się różnią od zwykłych wilkołaków?

-To istoty demoniczne, oprócz brutalnej siły fizycznej posiadają jeszcze zdolności magiczne- Laxar mówiąc to dojrzał chłopaka siedzącego na murku nieopodal rynku. Przyglądał się dokładnie czwórce magów jakby słyszał ich rozmowę, lecz było niemożliwe, dzieliła ich, bowiem spora odległość. Postanowili oni porozmawiać z młodym chłopakiem, gdy do niego podeszli nie próbował on uciekać, nawet trochę się nie przejął. Miał nie więcej niż 16 lat, krótkie blond włosy, ubrany dosyć schludnie jak na Artavelskie standardy, miał na sobie długą żółtą tunikę związaną w pasie zdobionym sznurem.

-Bo lubię przyglądać się nowym przybyszom- Niespodziewanie odparł chłopak.

-Przecież nic jeszcze nie powiedziałem-Zdziwił się Laxar.

-Ale pomyślałeś- Odpowiedział chłopak, który nadal nie spojrzał w stronę czwórki magów, wpatrzony był w widok ludzi przemierzających wschodnią cześć miasta. Po słowach chłopaka na twarzy Laxara widać było lekkie przerażenie.

-Kim ty jesteś?!- Krzyknął Laxar.

-Odjedźcie z Artavel i zapomnijcie o tym, co się tutaj dzieje, to was przerasta- W tym momencie magowie po raz pierwszy ujrzeli twarz chłopca, jego oczy nie były ludzkie, przypominały, bowiem oczy najstraszniejszych spośród bestii. Pionowe źrenice jak u kota na jaskrawię pomarańczowym kolorze oczu wyglądały przerażająco. Po chwili chłopak odszedł bez słowa a magowie wstrząśnięci byli do tego stopnia, że nie zdołali go nawet zatrzymać.

-Widzieliście te oczy?- Spytał po chwili Irid.

-To bez wątpienia demon, czytał w moich myślach- Odparł Laxar próbujący się otrząsnąć.

-Ale mamy jakiś trop, musimy odnaleźć tego chłopaka- Skomentowała Birma

-To nie takie łatwe, odnajdziemy go tylko wtedy, kiedy będzie chciał abyśmy go odnaleźli- Dodał Soren

-W mieście nic nam nie powiedzą, wszyscy się boją a rolnicy mało wiedzą, praktycznie nic.

-Czyli znowu jesteśmy w punkcie wyjścia, co robimy?- Spytał Irid.

-Czekamy na noc…- Dodał Soren.

6 Godzin później

Nocne niebo w tych rejonach było przepiękne, gwiazdy rozświetlały horyzont niczym najjaśniejsze świece. Czwórka magów przez całą noc wyczekiwała chwili, w której ujawnią się Efor Bronwe, siedząc w ukryciu nieopodal pastwiska wsłuchiwali się w każdy, nawet najmniejszy szelest. Nie chcieli odpuścić, dopiero, gdy na niebie znów zaczęło pojawiać się słońce skierowali się do jednej z pobliskich karczm by chodź na chwile odpocząć i przemyśleć gdzie popełniają błąd.

-Szlag by to!- Krzyknął Irid uderzając w stół z tak wielkim impetem, że nawet obraz na ścianie zdołał zadrgać.

-Tyle godzin czekania na marne…- Dodała Birma. Opierając się o drewniane krzesło.

-Skoro ten dzieciak, którego spotkaliśmy na rynku potrafił czytać nam w myślach to tym bardziej musiał wiedzieć, że tej nocy będziemy ich oczekiwać- Skomentował Soren.

-Idę się przejść, musze pomyśleć- Irid wyszedł z pokoju, w którym siedzieli magowie i szybko zbiegł po schodach na dolne piętro karczmy, wychodząc na dwór głośno trzasnął za sobą drzwiami. Widać było po nim zirytowanie jego bezradnością w zaistniałej sytuacji, kierował się w stronę zachodniej bramy miasta kopiąc po drodze każdy napotkany kamień. Przy wyjściu z miasta usłyszał dziwny hałas w krzakach, który z powodu zdenerwowania postanowił zignorować. Okazało się to jednak jego największym błędem po oddaleniu się od miasta poczuł jak długie i ostre pazury przeszywają jego brzuch. Obie z łap wielkiej, czarne bestii przeszyły go na wylot.

-Ostrzegałem…- Były to ostatnie słowa, jakie usłyszał Irid, po nich Bestia szybkim ruchem brutalnie rozdarła jego ciało.

2 Godziny później

W całym mieście huczało od wieści o śmierci kolejnego człowieka z rąk Efor Bronwe, magowie postanowili sprawdzić, kim był ów człowiek. Gdy kierowali się w stronę zachodniej bramy, ich głowy przepełniała myśl, że ofiarą mógł paść Irid, jedyną osobą, która wydawała się nie przejmować całą sytuacją był Laxar idący przez cały czas z kamienną twarzą. Po dotarciu na miejsce widok, który zastali był znacznie gorszy niż mogli sobie wyobrazić. Rozkładające się ciało a raczej to, co z niego zostało wypełnione było wijącymi się białymi robakami. Kompletnie rozszarpane części ciała rozrzucone nawet kilka metrów dalej wskazywały jednoznacznie na śmierć z rąk bestii. Magowie nie byli w stanie stwierdzić czy to właśnie ich przyjaciel leży rozszarpany tuż obok nich. Pierwszym, który odważył się podejść do miejsca zdarzenia był Soren, ukląkł przed korpusem ofiary, obok którego leżał metalowy naszyjnik, Soren wziął go do ręki, po czym ścisnął z całych sił a po jego policzku słynęła łza, którą szybko otarłby nikt nie widział go tym stanie.

-Wyślijcie kruka do mojego ojca… Napiszcie, że Efor Bronwe… zostaną wyrżnięte, co do jednego!- Wstając oznajmił Soren łamiącym głosem.

-Ale…

-Nie słyszałaś, co powiedziałem?!- Przerwał Birmie, Soren. Na twarzy Laxara widać było zdenerwowanie wywołane zachowaniem Sorena, lecz nie próbował interweniować. Wiedział, że Soren wrze ze zdenerwowania i nie jest sobą, Laxar złapał Birmę za ramię i dał jej do zrozumienia, aby zostawili Sorena samego. Oboje udali się w stronę karczmy, w której mieli wynajęty pokój, po drodze widać było jak Birma trzęsie się ze zdenerwowania.

-Wszystko w porządku?- Spytał Laxar.

-Myślisz że… że Soren to zrobi?

-Wdał się w ojca, oboje w chwilach słabości robią głupie rzeczy. Może to przemyśli i uzna ten pomysł za idiotyczny, ale jeśli nie… cóż… szykują nam się trudne łowy- Laxar rzucił spojrzeniem w stronę Birmy.

-Nie chcesz chyba powiedzieć, że pójdziesz razem z nim?

-Pójdę, bardziej od wilkołaków nienawidzę tylko tchórzy. Jeśli mam zginąć to w walce, nie uciekając przed nią.

-To przestępcy mają swój honor?

-To raczej zasady moralne.

II

Laxar wraz z Sorenem i Birmą przemierzali rynek w poszukiwaniu jakiegokolwiek tropu, który naprowadziłby ich na tajemniczą grupę. Kupcy na mieście coraz bardziej się ich bali, śmierć Irida wstrząsnęła nie tylko magami, całe miasto pogrążone było w strachu. Soren pomimo poczucia zagrożenia zmotywowany był by pomścić swojego przyjaciela który był dla niego jak ojciec, przez wiele lat razem trenowali przez co ich więź była stosunkowo mocna. Po tygodniu poszukiwań dalej nie wiedzieli nawet gdzie mają zacząć. Pytali miejscowych lecz każdy bał się z nimi rozmawiać lub upierał się że nic nie wie, wydawało się że nigdy nie znajdą mordercy ich przyjaciela lecz coś przykuło ich uwagę. Wysoki mężczyzna w średnim wieku stał nieruchomo na rynku ciągle patrząc się w ich stronę. Wyglądał on inaczej, zdecydowanie inaczej. Ubrany w drogą togę i skórzane sandały, stał całkowicie bez ruchu.

-Czego chcesz!?- Krzyknął Soren. Po jego słowach mężczyzna zaczął odchodzić w stronę północnej bramy. Magowie biegli za nim, lecz ciągle byli blokowani przez tłum, przeciskali się uparcie między mieszkańcami Artavel próbując dopaść tajemniczego mężczyznę. Czuli, że jest to jedyna szansa na odnalezienie zabójcy Irida. Gdy dotarli do bramy wydawało się, że trop się urwał, lecz zobaczyli jak poszukiwany mężczyzna zaczął oddalać się od miasta.Czym prędzej zaczęli biec za nim. Po chwili dotarli do oazy otoczonej wielkimi piaszczystymi wydmami, na której było sporo miejsca, po chwili dopiero zorientowali się jak łatwo dali się podejść. Mężczyzna stojący na środku zaczął lekko śmiać się pod nosem, po czym odwrócił się i spojrzał na magów swymi pomarańczowymi ślepiami bestii, w między czasie na wydmach zaczęli pojawiać się kolejni i kolejni. Soren i dwójka jego przyjaciół stali twardo, nie myśląc nawet o ucieczce.

-Soren, nasza magia jest tu bezradna, ani lód ani moja magia roślin nie poradzi sobie w tych warunkach- Odezwała się drżącym głosem Birma.

-Ale moja sobie poradzi- Skomentował Laxar stojąc już w pozycji bojowej. Laxar posługiwał się magią bazującą na czarnej materii, była to jego własna magia, którą badał przez lata i doszedł w niej niemal do perfekcji. Gdy przeciwnicy przeszli do ataku zmieniając się w krwiożercze bestie pragnące mordu, Laxar stanął przed Birmą i Sorenem próbując ich chronić. W tym momencie po raz pierwszy Soren ujrzał w nim kogoś więcej niż mordercę bez emocji, Laxar gotowy był poświęcić własne życie by ich chronić, zwykły morderca by tak nie postąpił.

-Nie mam zamiaru patrzeć jak z mojej winy ginie następna osoba!- Wykrzyczał Soren stając obok Laxara.  Przeciwnicy byli coraz bliżej a magowie zdani tylko na siebie. Birma bez słowa stanęła obok dwójki magów. Gdy synowie Ate zbliżyli się wystarczająco, Laxar pokazał swoją magię, której bało się całe Eidenn. Wystrzeli kule czarnej energii, wybuchając wyrzuciła bestie w powietrze, w tym momencie Birma złapała je w pnącza, które przywołała tuż pod nimi a Soren nie tracąc czasu wystrzelił lodowe strzały trafiając bezbłędnie i uśmiercając unieruchomionych przeciwników. Lecz wrogów było za dużo, nawet tak sprawnie przeprowadzone ataki nie pozwalały odeprzeć nacierających bestii. To był koniec, bestie zbliżyły się do nich wystarczająco, lecz to, co się stało zaskoczyło wszystkich. Ognisty wybuch odrzucił wszystkich stojących w jego pobliżu, przez chwilę w powietrzu unosił się piaskowy pył, lecz gdy opadł wszyscy ujrzeli Vernesa stojącego dumnie patrząc z pogardą na hordę sapiących bestii i gotowego by walczyć.

-Nie zbyt to rozważne, aby przychodzić z pomocą samemu, zginiesz razem z nimi!- Wykrzyczał największy z pośród wilkołaków.

-Nigdy nie jestem sam…- Po tych słowach fala potężnych czarów uderzyła z nad głów bestii, stojący na wydmach członkowie zakonu uderzali zaklęciami celnie i zabójczo, nie mieli litości dla tych, którzy zabili ich przyjaciela. Przeciwnicy zaczęli padać jak muchy, jeden za drugim upadali na rozgrzane piaski Artavel. Część z Bestii zaczęła uciekać, Soren widząc to rozpoczął za nimi pościg. Pośród nich, bowiem poznał zabójcę Irida, wiedział, że jeśli nie zrobi tego teraz to nigdy więcej nie pomści śmierci towarzysza.

-Soren!- Krzyknął Vernes.

-Ten jest mój…- Soren z gniewem w oczach biegł o wiele szybciej niż zwykle, Bestia zasypywała się w piasku, ciężko było jej biec. Mag postanowił wykorzystać tą okazję i wycelował lodowy pocisk wprost w udo bestii. Nagle zamieniła się ona w młodego chłopaka, który konał przebity lodowym kolcem. Soren powoli podszedł do niego łapiąc oddech. Nie myślał o niczym innym niż przelaniu krwi zabójcy przyjaciela.

-Bał się, kiedy go rozszarpywałem! Widziałem strach w jego oczach! Jesteście słabi!- Krzyczał młody wilkołak.

-On zginął w walce, ty zaś jak konające ścierwo- Soren mocno postawił nogę na klatce piersiowej ofiary, po to by przebić jego serce lodowym mieczem. Z ust chłopaka polała się krew powoli spływając i mieszając się z gorącym piaskiem. Po chwili wokół pojawili się magowie z zakonu i spojrzeli na ciało wilkołaka z pogardą. Po Sorenie nie było widać zadowolenia, zabił on chłopaka, który był młodszy od niego. Nie spodziewał się, że będzie czuł on tak wielkie wyrzuty sumienia. Tarius złapał Sorena za ramię próbując go pocieszyć.

-Dobrze zrobiłeś- Odparł Tarius.

-Zabierajmy się stąd- Dodał Vernes. 

(5)W sercu piekła

Lochy Miasta Aragos

-Jak chcesz go znaleźć w tym miejscu? Przecież to istny labirynt- Spytał poddenerwowany Soren.
-Spokojnie, muszą go trzymać w najlepiej strzeżonej celi. Ten człowiek zanim tu trafił zdołał bronić się w pojedynkę przed dziesiątkami królewskich inkwizytorów. Przez trzy lata uparcie uciekał od kary. To jeden z najniebezpieczniejszych magów którzy stąpali po tej ziemi- Odpowiedział Vernes rozglądając się po ciemnych lochach i rozświetlając je gasnącą pochodnią.
-Tak właściwie to czemu uwalniamy największego magicznego przestępce ? Możesz mi to wyjaśnić ?
-Bo ten "przestępca" jak go nazwałeś jest nam potrzebny- Lekko zdenerwował się Vernes.
-Skąd wiesz że nam pomoże ?
-Nie wiem...
-Wchodzimy do pierdolonego piekła po to by uwolnić człowieka do którego nawet nie jesteś pewien ?!
-Dokładnie tak synu- Z powagą odpowiedział Vernes. I nie przeklinaj, to nie ładnie - Dodał.
-Że co ? Nie przyszliśmy tu chyba po to abyś uczył mnie kultury.
-Tak , więc znajdźmy w końcu tą cele- Dwójka magów kucała chowając się za zasłoną którą było wgłębienie w ścianie głównego korytarza. Niesamowity smród jaki unosił się w powietrzu był nie do zniesienia właśnie dlatego oboje chcieli wynosić się stąd jak najszybciej. Po chwili małymi krokami zaczęli zmierzać do następnego zakrętu aby nikt nie dowiedział się o ich obecności w tym miejscu. Nagle Soren postanowił niespodziewanie się zatrzymać.
-Schyl się ! -Wykrzyczał. W ułamku sekundy odwrócił się na pięcie i przyzywając lodową włócznie pokierował ją wprost w serce nadchodzącego strażnika. Przeszyty lodowym tworem człowiek upadł na kolana a następnie na klatkę piersiową jeszcze głębiej wbijając narzędzie swej śmierci.
-Popracuj nad czujnością tato- Z uśmiechem skomentował Soren pomagając ojcu podnieść się z ziemi.
-A ty nad wyczuciem, mało brakowało a wzbogacił byś moje czoło o lodowy róg. A teraz trzeba coś zrobić z jego ciałem, jak ktoś je znajdzie to już stąd nie wrócimy.
-Nie mamy na to czasu, za chwile zaczną tędy łazić inni strażnicy, znajdźmy tego człowieka i wynośmy się stąd.
-Ukryjmy je chociaż w którejś z tych pustych cel- Oboje złapali za ciało martwego strażnika i szybkim ruchem zatargali je do celi. Znów oparli się plecami o kamienną ścianę obserwując czy przejście na następny korytarz jest wolne. Po chwili ruszyli w kierunku celi w której miał znajdować się Laxar, mag poszukiwany listem gończym we wszystkich zakątkach Eidenn przez niemal trzy lata. Najemny morderca, chciwy i samolubny kochający adrenalinę i ryzyko ,żyjący w przekonaniu że magia została stworzona by oczyścić świat ze słabych jednostek. Gdy już dotarli do celi i na nią spojrzeli doznali szoku, była ona otwarta a zamek w jej grubych metalowych drzwiach został rozcięty lecz nie ostrzem... a czymś znacznie potężniejszym. Vernes nachylił się nad resztkami zniszczonego zamka leżącego na ziemi.
-Ktoś nas uprzedził ?- Spytał Soren.
-Nie, to jego własna magia-Odpowiedział Vernes.
-Chcesz powiedzieć że on....
-Uwolnił się sam, tak myślę.
-Wynośmy się stąd jak najszybciej- Po tych słowach za plecami dwójki magów pojawiła się grupa trzech uzbrojonych strażników. Ich bogato zdobione zbroje odbijały jedyne promienie światła docierające do tego mrocznego miejsca. Wielkie jednoręczne miecze i metalowe tarcze oznaczały że nie są to zwykli strażnicy lecz straż królewska.
-Pójdziecie z nami, dopuściliście się zdrady przeciwko królestwu Eidenn i samemu wielmożnemu królowi Elricowi, potomkowi pierwszych kr...- w tym momencie w brzuchu strażnika pojawił się lodowy kolec.
-Nie mogłem już słuchać tego bełkotu, wybaczcie- Rzekł Soren z jeszcze wyciągniętą ręką po rzuceniu zaklęcia. Zaraz po tym strażnicy przybrali pozycje bojową zasłaniając się tarczami i podpierając je o ziemie lekko kucając.
-Moja kolej- Pod nosem dodał Vernes wyrzucając dwa ogniste pociski w górę by zaraz potem skierować je w dwójkę wrogów bezlitośnie trafiając ich z powietrza. Następnie dwójka magów rozpoczęła jak najszybszą ucieczkę z tego przeklętego miejsca. Przemierzali biegiem korytarze wypełnione obrzydliwym fetorem gnijących ciał i pleśni zapełniającej puste ściany tego miejsca. Gdy dotarli do wyjścia ich droga została za torowana przez oddział żołnierzy zaś gdy próbowali się cofnąć za sobą zauważyli kolejną grupę. Teraz byli już otoczeni, zdani tylko na siebie w samym sercu piekła. Oparli się o siebie plecami obserwując gotowych do walki ,uzbrojonych żołnierzy.
-To chyba nie mamy innego wyjścia, musimy walczyć. Twoja matka by mnie zabiła gdyby dowiedziała się gdzie cie zaciągnąłem- Lekko uśmiechnął się Vernes.
-Jak zginiemy to przynajmniej w walce , jak przystało na magów-Odpowiedział Soren.
-Zaczynamy?
-Nadążysz za mną ? -Zażartował Soren
-Miałem pytać o to samo- Ojciec nie był mu dłużny.
-Teraz ! - Krzyknął Soren- Rozpoczęła się mordercza walka dwójki samotnych magów z dziesiątkami uzbrojonych strażników. Cios za czar , unik za blok i tak w kółko. W pewnym momencie Soren uderzając o ziemie przywołał wielkie lodowe kolce po których zaraz potem przebiegł i wyskoczył jego ojciec na końcu lądując i podpalając grupę strażników. Wyglądający niczym idealnie dobrany duet magów ,uzupełniali się pod każdym względem. Gdy Soren rozpoczynał ofensywę jego ojciec cały czas go osłaniał by zaraz potem zamienić się z nim rolami. Żaden z nich nie pozwalał by jego partner narażony był na niebezpieczeństwo. Lecz przewaga liczebna wojska dawała o sobie znać, po chwili resztki żołnierzy zdołali zepchnąć Vernesa wraz z synem pod ścianę i powalić na ziemie, szybko związani, pobici i wycieńczeni byli prowadzeni w stronę cel gdy nagle słyszalny w całych lochach głośny hałas przerwał pochód. Oficer stojący na samym przodzie wyszedł za zakręt sprawdzić co wprawiło resztę w tak wielkie przerażenie, po chwili okrzyk bólu zmroził krew w żyłach wszystkich obecnych, był on lekko przytłumiony jakby ktoś chciał zatkać usta swej ofierze. Kroki zbliżającego się wroga wprawiły wszystkich w strach, gdy nagle z za zakrętu wyłoniła się postać w podartych spodniach i skórzanych butach ,na górze zaś ubrany w poplamione łachmany, wyglądał na około 40 lat. Niedbale ścięte blond włosy do ramion i blizna na jego twarzy ciągnąca się od prawego oka aż po lewy kącik ust świadczyły o tym że w królewskich lochach ludzi traktuje się gorzej niż zwierzęta  .Wyraz jego twarzy był lekko psychodeliczny, wpatrywał się on w grupę strażników zaraz potem spoglądając na Sorena swymi brązowymi ślepiami. Lecz to wszystko było niczym w porównaniu do widoku który zaraz zdołali ujrzeć wszyscy gdy tylko wyłonił się cały. W ręce trzymał za włosy głowę przed chwilą jeszcze żywego oficera wydającego rozkazy całej grupie. Teraz martwy już z przerażonym wyrazem twarzy i głową oddzieloną od reszty ciała. Vernes przez chwile wpatrywał się w postać która właśnie wyszła z za zakrętu, bez wątpienia był to Laxar. Jednym ruchem przemknął między żołnierzami jak gdyby się teleportował. Po chwili wszyscy upadli martwi, z wyjątkiem Sorena i jego ojca, najwyraźniej Laxar właśnie ich chciał oszczędzić.
 -Wielki Vernes, niegdyś królewski doradca teraz skazany wyłącznie na moją łaskę. Narobiliście tu niezłego hałasu odciągając uwagę od mojej pustej celi. Dzięki wam jestem wolny.
-Skąd wiedziałeś że tu będziemy ?-Spytał zaniepokojony i lekko poddenerwowany Vernes. Który przepalał już więzy które ograniczały jego ruchy, próbował on więc zagadać Laxara by ten niczego się nie spodziewał
-Mam sporo przyjaciół w tych regionach którzy zdolni są nawet poświęcić swoje życie i posadę by mi pomóc. Co do twoich więzów to wystarczyło poprosić , pomógł bym. Wiem też po co tu jesteście- Vernes ze zdziwieniem słuchał że czujność jego rozmówcy jest tak duża. Gdy już oswobodził siebie i Sorena znów zwrócił się do Laxara.
-Nie mogłeś więc poczekać?-Spytał.
-Nie lubię czekać, wystarczająco czasu spędziłem w tym zasranym miejscu.
-Więc pomożesz nam czy nie?- Wtrącił Soren.
-Może tak, może nie. To zależy ile zapłacicie.
-Nie wystarczy ci że jesteś dzięki nam wolny ?- Zdenerwował się Soren.
-A to pewnie jest twój syn...Taki podobny do ciebie. Wiem o nowym zakonie, i nie pomogę wam. To nie dla mnie, mój czas to pieniądz- Odwrócił się na pięcie i depcząc po ciałach martwych strażników Laxar udał się w stronę schodów prowadzących do wyjścia.
-Nie chciał byś się zemścić na człowieku który zrobił ci tą bliznę? Damy ci ku temu okazję- Krzyknął Vernes. Po tych słowach Laxar na chwilę przystał jakby się wahał co do swojej decyzji.
-Dam sobie radę sam spłacić swe długi-Odpowiedział kontynuując wchodzenie po schodach. Vernes wraz z Sorenem stali nieruchomo. Po chwili Vernes złapał syna za ramię.
-Jeszcze się do nas zwróci-Odrzekł. W jego oczach Laxara była chęć zemsty, a to siła nad którą ciężko zapanować.

Miesiąc później, Dom magów.

-Więc mamy wszystkich -Odrzekł Vernes. 13 najpotężniejszych magów i 8 czarownic. Nowy zakon odbudowany od podstaw. Jestem z was wszystkich dumny- W salonie domu panował ogromny tłok, niektórzy magowie zasiadali przy stołach, inny zaś stali opierając się o ściany. Nagle w cały pomieszczeniu rozległo się głośne pukanie do drzwi. Venes podszedł do nich i uchylił je lekko.
-Wyczekiwałem cię- Odrzekł.
-Znajdzie się tu jeszcze jedno miejsce? -Dodał Laxar.

Symbol nowego zakonu

(4)Udumo

Okolice wsi Jarvel

Czwórka magów dosiadających konie zmierzała ku jednej z okolicznych wsi, nazywanej, Jarvel na cześć  generała, który wraz ze swoimi wojskami ocalił przed wiekami te tereny od najeźdźców z północy. Kraina słoneczna i pełna życia, wolna od wojny i wszelkich problemów a ludzie szczęśliwi i pogodni, pochłonięci byli swymi codziennymi zajęciami takimi jak rąbanie drewna czy pranie nad rzeką. Na granicy to normalne, tutaj nie dotarła dotychczas ręka młodego Elrica i jego doradcy.
-Ukrywanie się po wsiach, to do niego nie podobne- Rzekł Irid.
-Właśnie, dlatego wybrał to miejsce- Odpowiedział Soren-Nikt nie spodziewał się, że właśnie tutaj spędzi cały ten czas.
-Czemu to zrobił? Mógł zapobiec śmierci wielu ludzi-Spytała zaniepokojona Eiva.
-Wyjaśnimy wam wszystko, gdy dotrzemy na miejsce- Ze spokojem odpowiedział, Soren- To już niedaleko, to ten dom na końcu. Na skraju wsi stało domostwo obrośnięte przez zielone pnącza, było większe niż reszta we wsi, co wskazywało na dużą liczbę jego mieszkańców. Drzwi były bogato zdobione wyglądały jakby ktoś chciał je spalić, nie pasowały one do całości jak gdyby zostały ukradzione z zamku i wstawione do wiejskiego domostwa. Na twarzy wszystkich magów z wyjątkiem Sorena zawitał uśmiech, wiedzieli, że zdobienia wypalone na drzwiach nie są tu dla ozdoby, lecz pełnią funkcje ochronną. Zaklęcie widniejące na drzwiach było bardzo silne i dało się poznać, że nie rzucił go zwykły mag.
-Czuć jego magie w powietrzu, poznam ją wszędzie- Zażartował Irid. Soren przyłożył prawą ręką do zdobień na drzwiach, które przy kontakcie z nią zapłonęły żywym ogniem, po czym dało się usłyszeć dźwięk otwieranego zamka.
-Wchodźcie-Soren otworzył szeroko drzwi. Oczom wszystkich ukazało się pełne ciepła i pozytywnej energii wnętrze wypełnione książkami, drewniane ściany jak i kamienny kominek tworzyły atmosferę tego miejsca, dla trójki magów było to zaskakujące gdyż inaczej wyobrażali sobie dom potężnego i mądrego maga, jakim był Vernes.
-Wróciłem! - Krzyknął Soren. Nagle z kuchni wyłoniła się odrobinę niższa od Sorena postać, lekki zarost na jego twarzy dodawał mu powagi, Rysy twarzy podobne do swojego syna, Oczy niebieskiej niczym krystalicznie czysty ocean i pofalowane włosy do ramion przypomniały wszystkich, z kim właśnie się zetknęli. Na jego lewym przedramieniu widać było ten sam tatuaż, który miał Soren.W jego oczach zaś zbierające się łzy wzruszenia po tym jak ujrzał swych przyjaciół.
-Irid! Dobrze cię znów widzieć-Odparł Vernes ściskając swego przyjaciela- Dziękuje, że zaopiekowałeś się Sorenem, gdy ja nie mogłem tego zrobić.
-Eiva! Dziecino jak ty wyrosłaś!
-Jestem od ciebie starsza...-Ironicznie dodała, po czym wskoczyła w ramiona mężczyźnie.
-I ty Tariusie, pamiętam, gdy dawałem ci nauki. Byłeś jeszcze wtedy zwykłym żołnierzem, ehh za czasów króla, Urdena wszystko było inne. Zaraz wszystko wam wyjaśnię, ale najpierw siadajcie. Cała piątka magów, zatem zasiadła przy drewnianym stole zastawionym parverską porcelaną.
-A! Zapomniałbym. Rin! Mogłabyś przynieść wina?- Spytał Vernes. Po chwili po drewnianych schodach szła nieznana postać. Wyglądała ona nietypowo, włosy po lewej stronie miała zgolone brzytwą niemal do zera część pozostałych zaczesaną na prawą a całą resztę spiętą z tyłu głowy. Jej zielone oczy były wręcz niezauważalne przy jej nietypowym wyglądzie, który odciągał całą uwagę. Ona także miała tatuaż na lewym przedramieniu, ten sam, co jej współlokatorzy. Drobne ciało i ledwo zauważalne brwi kompletnie nie pasowały do jej wyglądu. Miała w sobie coś intrygującego, coś, co wzbudzało w innych niepokój. Szczególnie w Eivie, która już na początku rzuciła ku niej ostre spojrzenie i nie była to tym razem tylko jej niechęć do towarzystwa innych kobiet.
-Proszę- Dziewczyna grzecznie położyła butelkę wina na stolę nie spuszczając wzroku z Eivy, która sprawiała wrażenie zdenerwowanej.
-Ringaret Auriel Santris...Córka największego skurwiela w tym kraju, który niedawno próbował nas zabić a Sorena nawet trzy razy- Odparła Eiva tłumiąc w sobie gniew, co dało się dostrzec- Może mi ktoś wyjaśnić, co ona tutaj robi? Dziewczyna stała niewzruszona jakby zdanie Eivy nic nie znaczyło.
-Spokojnie, nie traktuj jej jak wroga-Starał się załagodzić spór Soren.
-Pozwól, że ja jej to wyjaśnię- Wtrąciła się niespodziewanie Rin. Jej głos delikatny niczym poranna rosa koił uszy pozostałych magów -Nienawidzę mojego ojca tak samo jak wy wszyscy a może i bardziej. Patrzenie jak morduje moją matkę jest chyba do tego wystarczającym powodem i jeśli ci to pomoże przetrawić moje towarzystwo powiem ci, że mnie także chciał zabić. A teraz siedź i słuchaj, co Vernes ma ci do powiedzenia- Pewnie i dobitnie zadecydowała, co sprawiło, że na twarzy Eivy widoczny wcześniej grymas stał się jeszcze bardziej przerażający a jej ręce niespodziewanie zaczęły drżeć ze wściekłości jakby zaraz miała zerwać się do walki.
-Dziękuje Rin -Rzekł Vernes lekko się uśmiechając.- Pewnie zastanawiacie się jak to się stało, że żyje...Już spieszę z wyjaśnieniami. Jak wiecie wszyscy myślą, że to ja zabiłem króla tuż po tym jak kazał od wycofać żołnierzy z Kirhem. Sprawa wygląda jednak nieco inaczej, poproszono mnie był spalił całe miasto wraz ze mną i królem. Zrobiłem jak mi kazano, lecz nie pozwoliłbym królowi umrzeć, wytworzyłem, więc barierę ochronną nad mną i królem. Staliśmy się jedynymi osobami, które wyszły z tego żywe...
-Więc co z królem? Gdzie on jest?- Wtrącił Tarius.
-Musieliśmy się ukrywać by znów nie wywołać wojny, lecz gdy jego głupi synalek zrobił to za nas, król chciał się ujawnić. Udał się, więc do zamku był znów zasiąść na tronie, jednak jego syn wyprał się ojca i wtrącił go do lochu mówiąc, że nie odda mu tronu. Chciałem go odbić, lecz się spóźniłem, gdy się tam udałem został on zamordowany potajemnie w lochach Aragos.
-Skurwysyn...-Skomentował Irid. Na twarzach wszystkich widać było gniew i zbierającą się nienawiść.
-Dobrze, teraz przejdźmy do rzeczy. Jak wszyscy wiemy Isarion objął posadę królewskiego doradcy, równa się to już z przekazaniem mu tronu. Jego umiejętności perswazji potrafiły omotać nawet największe umysły, więc Elric to tylko formalność. Zebrałem was tu gdyż nadchodzą dla nas, magów ciężkie czasy, jeśli czegoś nie zrobimy...Nas wszystkich czeka śmierć. Zakon musi zostać reaktywowany, zbierzemy najpotężniejszych magów z całego królestwa i nie tylko, by walczyć o naszą wolność.
-Większość z magów została złapana lub zginęła, jesteśmy na wyginięciu. Jak chcesz zebrać ludzi, którzy będą gotowi oddać życie za wolność garstki pozostałych?- Wtrąciła Eiva
-Podnieś tych, którzy cię podniosą, nakarm tych, którzy cię nakarmią i chroń tych, którzy cię ochronią. Gdy im pomożemy oni pomogą nam. To jak? Zgadzacie się? Na twarzach  siedzących przy stole magów pojawił się grymas jakby nie byli przekonani do pomysłu, Vernesa.
-Należałam do starego zakonu, na szczęście odeszłam przed rzezią i jego tragicznym końcem. Ten skurwiel zabił mi wtedy brata, każda okazja by go pomścić jest dla mnie darem. Wchodzę w to- Zaczęła Eiva, jako drugi odezwał się Irid.
-Jeśli ona idzie, to ja też. Jeszcze zrobi sobie krzywdę czy coś...-Rzucił szydercze spojrzenie na Eivę.
-Nie wiem czy to dobry pomysł, brak nam ludzi. On ma przewagę w sile jak i w ilości...Lecz to ty nauczyłeś mnie magii, dzięki tobie zostałem żołnierzem. Mam wobec ciebie dług-Jako ostatni dodał Tarius.
-Co oznacza tatuaż, który was zdobi? Gdy jeszcze należałam do zakonu nikt go nie nosił- Spytała zaciekawiona Eiva.
-To smok zwany Udumo, w dawnych wierzeniach był symbolem honoru i odwagi. Legenda głosi, że pierwsi magowie zdołali zapieczętować go w drewnianym kosturze, który był tak silnie naszpikowany magią, że postanowili go ukryć tak by nikt więcej nie mógł korzystać z jego mocy. Ale to tylko legenda - Lekko uśmiechnął się Vernes. -Teraz jego podobizna służyć nam będzie, jako symbol nowego zakonu.
-No to, na co jeszcze czekamy? Do dzieła!- Zerwał się Irid.

(3)Potęga doświadczenia

Miasto Aragos, miesiąc po tragedii w stolicy Eidenn.

Miasto Aragos jak zwykle było słoneczne i pełne pozytywnej energii. Dzieci wesoło bawiące się na podwórkach domów w dzielnicy mieszkalnej jak i ciężko pracujący rybacy w części  portowej tworzyli to miasto. Było ono pełne tradycji i spokoju, jedynym aspektem psującym cały klimat tego miejsca był zamek Króla Elrica będący także najwyższym punktem miasta. Tuż przy głównym placu zapełnionym różnorodnymi stoiskami kupców ze wszystkich stron świata znajdowała się karczma człowieka zwanego Ersen to właśnie do niej zmierzało dwóch magów idących główną ulicą. Stanęli przy wejściu i pewnym ruchem otworzyli drzwi do karczmy aż zaskrzypiały, zapełniona po brzegi klientami słyszana była z końca placu. Elfy, krasnoludy, Bhuny i nawet grupa wędrownych Erenwirów siedzących po prawej stronie od wejścia. Karczma pełna zapachu świeżego chleba i pieczonego prosiaka rozbrzmiewała dźwiękami zabawy i zderzających się glinianych kufli. Był to widok nietypowy gdyż od czasu ponownego wybuchu wojny karczma świeciła pustkami, budziło, więc to zdziwienie na twarzy młodego Sorena stojącego u wejścia budynku. Nagle jego oczom ukazał się mężczyzna, gruby i brudny od pracy przy jedzeniu lecz uśmiechnięty bardziej niż ktokolwiek w całej karczmie. Jego lekki zarost i resztki włosów na głowie rzucały się znacząco w oczy, lecz tym, na co Soren zwrócił uwagę w pierwszej kolejności była blizna na jego policzku. Ciągnęła się od lewego ucha aż po sam kącik ust.
-Soren! Jak dobrze cię widzieć!- Wykrzyczał radośnie.
-Ciebie też- Z mniejszym entuzjazmem odrzekł chłopak. Towarzyszący mu mag nie odezwał się ani słowem.
-Siadajcie, naleje wam piwa i pokroje mięsa.
-Nie trzeba, wolałbym byśmy porozmawiali na górze...-Nalegał Soren.
-A...Czyli o to chodzi...Dobrze chodźmy. Irvel! Przypilnuj karczmy pod moją nieobecność-wykrzyczał do jednej z kobiet podających jedzenie.
Cała trójka wchodziła po drewnianych schodach na pierwsze piętro. Trzeszczały one niczym przeciążony wóz. Dom, na którego parterze znajdowała się karczma nie był nowy, widać było, że pamięta odległe czasy. Gdy weszli na pierwsze piętro gospodarz otworzył pierwsze drzwi po lewej i wprowadził gości do środka. Była to jego sypialnia, zwykła prosta sypialnia prostego człowieka chciałoby się rzec. Soren usiadł na krześle przy łóżku nie pytając gospodarza o zgodę. Jego towarzysz zaś na krześle obok. Zaś gospodarz siadł na łóżku, które znajdowało się przed nimi.
-Dużo gości...Myślałem, że od czasu wybuchu wojny rzadko, kto tu przychodzi-Odezwał się Soren.
-Czasy się zmieniły, od kiedy król ma nowego doradcę ludziom zaczęło się żyć lepiej-Odpowiedział Ersen
-Król? Żyć lepiej? Co ty w ogóle mówisz? A tą bliznę to może zrobiłeś sobie myjąc stoliki?- Odrzekł podenerwowany
-Soren, posłuchaj...Elric jest królem i musimy się z tym pogodzić, nie możemy nic zrobić. Tym bardziej zabraniam ci się mścić...Gdy uciekłeś to oni...Oni zaczęli cię szukać, przeszukiwali domostwa a mnie zatargali do lochów i przesłuchiwali. Nic nie powiedziałem Soren...
-To jasne...Nie bili by cię przecież za współprace...Dobrze, nie będę się mścił bynajmniej nie za twoją bliznę.
-Od kiedy znalazł tego nowego doradcę w mieście żyje się lepiej, ludzie nareszcie przestali głodować i bać się wyjść na ulice.
-Kim jest ten jakże wspaniały człowiek?- Odpowiedział z ironią Soren.
-Nie znam go, pierwszy raz ujrzałem go tydzień temu, gdy zarządzał wojskiem pod zamkiem. Elric powierzył mu praktycznie całe królestwo, musi mu ufać i to bardzo. Dziwi mnie jednak to, że z tego, co mówią plotki to jest on magiem a wiesz jak bardzo król was nie lubi.
Po Sorenie widać było zdziwienie i lekki niepokój. Tarius siedzący obok nagle trochę się ożywił.
-Jak wygląda ten mag?- Spytał Tarius.
-Ubiera się w czerń, szczupły wysoki, dobrze mu z oczu patrzy.
-A coś więcej? Kolor włosów?
-Czarne jak smoła, krótkie i zaczesane na bok, często chodzi w kapturze, wielki on taki ze zakrywa mu całą głowę aż twarzy nie widać. Raz tylko żem go widział bez kaptura, zdenerwowany wtedy był czymś i to chyba nie byle, czym.
Soren i Tarius spojrzeli na siebie porozumiewawczo.
-Nie żebym was wyganiał, ale dziś mają polować na jakąś kapłankę...Smoczą chyba czy jakoś tak. Jeszcze was złapią i co wtedy?
-I tak planowaliśmy się już zbierać, co nie Soren?- Wtrącił Tarius łapiąc Sorena za rękaw płaszcza. Oboje wstali i udali się powolnym krokiem w stronę drzwi.
-Nie zróbcie nic głupiego...-Dodał na koniec Ersen.

Godzinę później

-Jak chcesz ją znaleźć? Smoczy kapłani pozostają anonimowi by nikt nie chciał posiąść ich mocy -Rzekł Soren.
-Ktoś mający w sobie tak dużo energii magicznej nie jest w stanie tego ukrywać, istnieją oczywiście zaklęcia maskujące energie, lecz nikt nie jest w stanie ukryć jej całkowicie-Odpowiedział Tarius jedzący świeże jabłko, które wziął z karczmy.
-Więc umiesz ją znaleźć?- Spytał zaniepokojony Soren.
-Ja nie...Ale nasz królewski doradca zapewne umie.
-Chcesz mi powiedzieć, że będziemy czekać aż Isarion ją znajdzie? I co potem? Chcesz z nim walczyć?!- Zdenerwował się Soren.
-Nie...-Powiedział mlaskając
-To, co będziemy robić?- Odrzekł coraz bardziej zdenerwowany Soren.
-Ehh, ale ty jesteś irytujący, zrobię to tak jak w lochach zamku Eidenn-Tarius był spokojny jakby było to proste i szybkie zadanie.
-A co ze mną? Co mam robić?- Spytał zafascynowany.
-Ty? Będziesz na mnie czekał w lesie na północ od głównej bramy...
-Żartujesz? Mam stać i na ciebie czekać?!- Wykrzyczał Soren.
-Tak, dokładnie to chce powiedzieć. A teraz już ruszaj, Isarion właśnie wychodzi -Odrzekł Tarius kończąc jedzenie jabłka. Po chwili oczom obydwu magów obserwujących z ukrycia wejście do zamku ukazał się królewski doradca.

Wieczór tego samego dnia.

Słońce powoli chowające się za widnokręgiem oddawało swoje ostatnie promienie, gdy grupa królewskich tropicieli wraz z doradcą i plutonem egzekucyjnym zmierzali do ruin starej farmy obok miasta, to tam właśnie odbyć się miała egzekucja. Tuż za nimi w ukryciu podążał Tarius w niewiedzy o tym, że Soren nie posłuchał się go i cały czas podąża za nim. Nagle pluton egzekucyjny stanął w miejscu a jeden z mężczyzn zdjął szmaciany worek z głowy kobiety. Była młoda, miała niewiele ponad 16 lat, długie blond włosy jasne niczym poranne promienie słońca a jej twarz była pulchna, można było ujrzeć na niej grymas i wzrok przerażenia.
-To tutaj zginiesz, przyjrzyj się dobrze, bo to ostatnie miejsce, które zobaczysz-Rzekł ten sam mężczyzna, który zdjął worek z głowy dziewczyny.
-Wykonać wyrok! - Krzyknął królewski doradca wyjmując z kieszeni swego płaszcza klejnot, który kolorem przypominał świeżo wylaną krew, sam kolor wzbudzał strach w oczach świadków. Nagle z za drzew wybiegł rozpędzony Tarius, jedyne, co widział to swój cel, cel, który musi zrealizować. Biegł wprost na młodą kapłankę, lecz popełnił błąd nie zauważając nadlatującego w jego stronę zaklęcia Isariona. Tarius rozpędzony upadł na ziemie sunąc ciałem przez parę metrów obracając się przy tym.
-O...To ty...Ty mi wtedy przeszkodziłeś w zabiciu tego ścierwa- Odpowiedział podekscytowany Isarion, jego głos brzmiał niczym głos psychopaty uszczęśliwionego nową ofiarą.
-Khm...-Wydusił z siebie Tarius. Isarion powolnym krokiem zmierzał do Tariusa, jak kat do swej ofiary. Nagle niespodziewanie poczuł silny ból między łopatkami, był tak silny, że zdołał powalić mężczyznę na jedno kolano, zaklęcie Sorena wychodzącego właśnie z ukrycia pewnie rzucone w stronę wroga, idąc odepchnął on oddział próbujący mu przeszkodzić w pomocy Tariusowi. Po chwili rzucił kolejne przypominające kule zbitych i kłębiących się błyskawic, odepchnęło Isariona na odległość około dwóch metrów. Gdy mężczyzna zaczynał wstawać na jego twarzy dało się dostrzec tak wielkie zdenerwowanie, że nawet pewny siebie Soren zdołał się go wystraszyć. Wiedział, że teraz nie ma już odwrotu, musi dokończyć to, co zaczął, rzucił trzecie zaklęcie, lecz tym razem zostało zablokowane przez barierę, którą zdołał wytworzyć na pół stojący Isarion. Biegnąc, Soren nagle zatrzymał się w odległości paru metrów od swojego rywala, Isarion wstał i zrzucił z siebie płaszcz, który miał na sobie.
-No chodź bękarcie! Zobaczymy czy wdałeś się w ojca- W głosie Królewskiego doradcy słychać był podenerwowanie i niepokój tak jakby bał się swego przeciwnika. Soren zacząłem rzucać zaklęcia z niewiarygodną i niespotykaną jak dla niego szybkością, błyskawica za błyskawicą, ostrze za ostrzem, pocisk za pociskiem. Tempo, jakie narzucił było tak ogromne, że na twarzy blokującego jego ciosy Isariona widoczny był strach, pierwszy raz od bardzo dawna. Żaden z magów nie chciał odpuścić, zaklęcie za blok i tak nieprzerwanie przez niecałą minutę. Nagle Soren upadł na kolana i podparł się o ziemię ręką dając znać rywalowi, że opadł już z sił.
-Moja kolej- Rzekł Isarion, na którego twarzy pojawił się jeszcze większy gniew, po którym zostało rzucone zaklęcie w stronę Sorena leżącego na ziemi. Nie było to zaklęcie, które rzucał wcześniej, te było inne wyglądało jak kula stworzona z materiału przypominającego nieznaną czarną energie. Kula leciała wprost na twarz młodego mężczyzny, lecz ten w ostatniej chwili zdążył rozproszyć zaklęcie i odrobinę je zamortyzować. Przyjął je całym ciałem, które po chwili zostało wybite w powietrze w skutek uderzenia. Bezwładne ciało Sorena unosiło się nad ziemią by po chwili z wielkim impetem upaść w dół. Soren ledwo żywy leżał na ziemi widząc, że jego towarzysz wraz ze smoczą kapłanką uciekają w kierunku lasu, jedyne, co zdołał zrobić to wyciągnąć obolałą rękę ku przyjacielowi, lecz ten widząc to odwrócił tylko głowę i teleportował siebie i swoją towarzyszkę. Na wyciągniętą rękę Sorena po chwili nadepnął, Isarion, bez litośnie łamiąc ją za pomocą zaklęcia. Krzyki Sorena był tak głośne, że przerażały nawet pluton egzekucyjny obserwujący całą sytuację. Doradca poniósł chłopaka za fraki i wymierzył potężny cios w jego brzuch. Z ust chłopaka wypłynęła krew, spływała ona po brodzie kapiąc na ubranie Sorena.
-Nikt ci już nie pomoże-Rzekł zirytowany Isarion.
-Pierdol się...-Zdołał wykrztusić chłopak. Po tych słowach przyjął kolejne uderzenie, tym razem na twarz. W powietrzu słychać było dźwięk łamanej szczęki i okrzyki bólu młodego chłopaka. Lecz Isarion nie miał dosyć, chciał on dobić swą ofiarę serią morderczych zaklęć. Soren z każdym kolejnym uderzeniem odpychany był po ziemi coraz dalej, gdy w końcu przestał się ruszać jego rywal postanowił odpuścić i podejść do jego ciała.
-Nie żyje- Stwierdził przykładając dwa palce do szyi martwego chłopaka.
-Co mamy z nim zrobić?- Spytali mężczyźni z plutonu egzekucyjnego.
-Wrzucić do rowu, jest takim samym śmieciem jak jego ojciec- Powiedział z pogardą.
-Potęgi nabiera się wraz z doświadczeniem-dodał na koniec Isarion
Po chwili mężczyzna teleportował się do zamku a pozostali mężczyźni zrobili to, co kazał. Po upływie pół godziny na miejsce podjechał nieznany wóz zaprzęgnięty w dwa brązowej maści konie, z którego wysiadła dwójka postaci w kapturach.
-Spóźniliśmy się -Stwierdziła jedna z nich.

14 Miesięcy później

-To mówicie, że egzekucja dzisiaj na północ od wsi? Tam na stepie?
-Tak mości panie-Odpowiedział wieśniak
-Dziękuje, macie tu trochę grosza, trudne czasy nastały-Powiedział tajemniczy postać okryta peleryną.
Nieznajomy wsiadł na konia i pognał, czym prędzej we wskazane miejsce. Po chwili widać już było oddział lekko opancerzonych żołnierzy i maga stojącego na ich czele, wszyscy na przeciwko związanych postaci. Był to mag Tarius wraz z Eivą i Iridem czekali oni na stracenie. Tajemnicza postać zsiadła z konia i stanęła w miejscu patrząc na rozwój wydarzeń nagle jeden z żołnierzy wydarł się w jej kierunku.
-Hej ty! Spierdalaj stąd! Już!- Tajemnicza postać dalej stała niewzruszona. Po chwili cały oddział patrzył już w stronę nieznajomego i żołnierza, który zmierza w jego stronę wyjmując miecz z pochwy.
-Guza szukasz?!- Wykrzyczał będąc niecałe trzy metry od tajemniczego człowieka. Nagle postać ta mocno chwyciła za rękę przeciwnika a drugą ręką stworzyła coś, co przypominało lodowy miecz, który po chwili szybkim ruchem przeciął przeciwnika na pół. Cały oddział uciekał już w popłochu, ale Isarion nie miał w zwyczaju uciekać. Tajemnicza postać zrzuciła z ciebie pelerynę z kapturem. Oczom wszystkich ukazał się młody mężczyzna przypominający Sorena, lecz jakby doroślejszego, poważniejszego i z blizną na szyi. Jego wzrok był pełen spokoju i pewności siebie, wiedział on, po co tu przybył i czego chce. Na jego lewym przedramieniu widniał tatuaż kostura wykończonego smokiem u nasady, smok wijący się na kosturze był  symbolem Zakonu Czarnej Róży. Zakon rozpadł się lata temu, dlatego zdziwił go fakt posiadanie go przez chłopaka.
-Skąd masz ten tatuaż?! Kto ci go zrobił? Mów!- Wykrzyczał zdenerwowany Isarion, w jego głosie usłyszeć się dało dozę strachu.
-Zdziwiony, co? Trzeba było mnie wtedy dobić- Chłopak szybko zmienił temat.
-To niemożliwe, zabiłem cię wtedy i kazałem wrzucić do rowu- Wydusił zdziwiony królewski doradca.
-Cóż, pomógł mi wtedy pewien miły człowiek- Rzekł Soren, po czym zaczął iść w stronę przeciwnika. Isarion postanowił tym razem upewnić się, że jego rywal zginie, zaczął rzucać w jego stronę zaklęciami. Przez gniew, który go przepełniał nie myślał już nad swoimi posunięciami, popełniał błędy, których normalnie nie był by wstanie popełnić. Tym razem to Soren zablokował jego morderczą serię. Doradca zdołał rzucić  jeszcze dwa zaklęcia w stronę rywala, po czym opadł z sił.
-Moja kolej- Na ustach Sorena pojawił się szyderczy uśmiech jakby gardził on błędami przeciwnika. Soren w ciągu kilku sekund wyczarował wokół siebie chmarę lodowych kolców, które od razu skierował w stronę przeciwnika. Wszystkich udało mu się uniknąć, z wyjątkiem jednego, który trafił go w prawe udo. Isarion upadł a młody Soren nie tracąc czasu podbiegł do niego kopiąc frontalnie w jego klatkę piersiową. Mężczyzna leżał na ziemi, wszystko wskazywało na to, że tym razem role się zamieniły, lecz ten teleportował się parę metrów dalej. Soren nie spuszczał przeciwnika z oczu, śledził każdy jego ruch by tym razem to on zdobył przewagę w walce. Isarionowi udało się wstać, zrobił to jednak z wielkim bólem, co było widać po grymasie na jego twarzy. Nagle postanowił wyjąc lodowy kolec tkwiący w udzie, jednym, szybkim ruchem wyrwał go i odrzucił jakby nie robiło to na nim wrażenia. Próbował zachować szacunek w oczach przeciwnika, lecz na Sorenie nie zrobiło to wrażenia. Postanowił nie dawać przeciwnikowi chwili wytchnienia i znów rozpoczął ofensywę. Rozbiegł się w stronę Isariona po drodze unikając nadlatującego zaklęcia przypominającego zielony promień, obrócił się przy tym całkowicie, lecz biegł dalej, zaklęcie wręcz otarło się o jego klatkę piersiową. Chłopak był zaledwie kilka kroków od swego przeciwnika, po chwili w jego dłoni kształtować się zaczął lodowy miecz. Cios, który zadał w swojego przeciwnika zranił go mocno w lewe ramię a Soren został szybko odepchnięty przez zaklęcie obronne. Soren się nie poddawał, dalej nacierał na przeciwnika próbując zadać atak lodowym orężem, lecz został on szybko trafiony przez swego rywala. Kopnięcie kolanem wymierzone tuż po uniknięciu ciosu Sorena było tak mocne, że zdołało powalić chłopaka na ziemię. Isarion zaś poczuł silne uderzenie w lewą stronę żeber, które zdołało odepchnąć go na kilka metrów, było to zaklęcie Eivy, która uwolniła siebie jak i dwójkę magów jej towarzyszących. Ranny Isarion widząc to znów się teleportował, tym razem z dala od walki. Był to drugi raz w życiu, kiedy królewski doradca zmuszony był do ucieczki.
-Gdzie byłeś przez ten cały czas? Myśleliśmy, że nie żyjesz!- Wykrzyczała, Eiva
-Mam dla was wiadomość- Powiedział spokojnym głosem Soren.
-Co!? O co chodzi?!-Spytał, Irid.
-Mój ojciec żyje.

(2)Przyjaciel lub wróg

Okolice wyżyny Hirenval

Było to jedno z niewielu miejsc, do którego nie dotarła wojna i król Elric ze swoim wojskiem. Miejsce to znane z pięknych górskich krajobrazów rozchodzących się wokół nie potrafiło zawieść człowieka, który tędy przechodził. Na dole piękne zielone lasy, majestatyczna leśna zwierzyna a na górze ośnieżone czyste jak len górskie szczyty. Górskie drogi wykute w skałach stały się najszybszą drogą do szczytu, na jednej z nich widać było dwóch wędrowców podróżujących konno. Byli to magowie Soren i jego starszy kolega Irid będący dla niego jak mentor. Zmierzali na coroczne zebranie rady czarodziejów, które odbywało się w pierwszy dzień lata. Argel król państwa Eidenn użyczał magom, co roku swego zamku by ci mogli się naradzać w ważnych kwestiach.
-Ostatni raz daje ci nas prowadzić! - Wykrzyczał Irid.
-Gdybyś tak nie narzekał byli byśmy już na górze-odpowiedział Soren.
-Nie widzisz, że na droga się sypie? Prędzej nas zabijesz niż tam dotrzemy.
-Nic się nie sypie, jadę tędy, co roku. Może trochę się rozwaliła od ostatniego zebrania rady, ale to solidna droga wybudow...O Kurwa!
Pod kopytami wierzchowca Sorena zerwał się kawałek drogi i runął w dół. Spłoszony wierzchowiec niemal nie zrzucił obydwu magów w przepaść. Na twarzy Sorena widać było zażenowanie i wstyd w przeciwieństwie do Irida, który pogardliwie rzucił na niego wzrok.
-Chcesz coś jeszcze dodać?- Ironicznie spytał Irid.
-Zawsze wytrzymywała...
-Dobra zawracamy, przez twoje skróty mamy pół dnia drogi straty.
Oboje zawrócili i zmierzali drogą, którą weszli na wykutą w skale ścieżkę. Po lewej stronie widać było wielką przepaść a po drugiej była ściana skalna, o którą wręcz musieli się ocierać by nie spaść. Gdy okrążyli już górę zaczęło robić się ciemno.
-Dzisiaj już tam nie dotrzemy, rozbijemy tu obóz i przeczekamy tu noc- odparł Irid.
-Przecież możemy iść...
-Przeczekamy-wtrącił szybko Irid
-Dobrze, rozejrzę się za drewnem na opał.
Dwie godziny później
Ognisko płonęło pięknym i czystym ogniem a dwóch magów siedziało i ogrzewało się przy nim.
-Myślisz, że Eiva będzie na zebraniu? Chyba dalej jest w radzie-Wtrącił niespodziewanie Soren
-Musimy do tego wracać?- Odparł niechętnie Irid
-Wiem, że za nią nie przepadasz, ale ostatnio mi pomogła a wręcz uratowała mi życie.
-Ona? A to dobre, za darmo nie podniosła by dupy z zamku króla Olgierda. Jedyne, o czym myśli to pieniądze i czubek własnego nosa.
-Pomogła mi wydostać się z lochów zamku Aragos, lecz może to, dlatego że kiedyś to ja jej pomogłem.
-I tak pewnie każe ci zapłacić za swoją pomoc.
-Ty, Irid. A czemu ty właściwie jej tak nie lubisz? Wiem tylko, że dawno temu mieliście romans, krótki i przelotny, ale romans. Nigdy mi nie mówiłeś, co było dalej.
-Nie ma, o czym gadać-Odrzekł podenerwowany.
-No powiedz, no -Z uśmiechem dodał Soren.
-Gdyby kobita chciała ci odciąć łeb, gdy spałeś tylko za to, że głośno chrapiesz nie był byś chyba szczęśliwy-Z lekkim naburmuszeniem odrzekł Irid
-Zawsze wiedziałem, że jest charakterna, ale żeby zabijać swojego najlepszego kochanka- Soren uśmiechnął się i dopił resztki Elfickiej czystej.-Poza tym należała do Zakonu Czarnej Róży, byle, jaki mag by się tam nie dostał.
-Fakt jest dobra, lecz jej egoizm zawsze wygrywa. Skończmy już ten temat…ehh piękne dziś niebo, nieprawdaż?- Dodał zamyślony Irid.
-Tak, takie samo jak na naszej pierwszej wspólnej misji-Z uśmiechem odpowiedział Soren.
-Wspólnej misji? Haha! Uczepiłeś się mnie wtedy jak rzep brudnej sierści.
-Ej! Dobrze wiesz, że to nie tak, chciałem abyś nauczył mnie czegoś więcej niż regułki wypisane w księgach mojego ojca.
-Tak tylko się droczę, wiesz, że lubię to robić. Poza tym gdyby nie ty, nie było by mnie tutaj.
-Fakt, uciekanie przed upiorami nie idzie ci zbyt dobrze.
-Były przerośnięte i nadzwyczaj nieustępliwe.
-Masz racje, rzadko się takie spotyka. Robi się już późno, a ja jestem zmęczony...
-Idź spać Soren, ja stanę na warcie a potem się zmienimy-przerwał mu Irid.

Poranek dnia następnego

-Ruszajmy, może się nie spóźnimy-Odrzekł Irid
W powietrzu unosił się zapach świeżości, który towarzyszył każdemu porankowi. Rosa osadzona miękko na trawie dodawała piękna całej sytuacji. Mgła, która wisiała nad horyzontem a chłód powietrza dawało się odczuwać od razu. Oboje wsiedli na konie i ruszyli w drogę. Tempo, jakie narzucił Irid było ogromne, koń Sorena ledwo nadążał za cwałem konia, który był przed nim. Jechali oni przez las, który pełen był zieleni i kwitnącej roślinności. Gdy wyjechali z lasu ich oczom ukazał się wielka pełna przepychu i zapierająca dech w piersiach budowla. Mury, które rozchodziły się wokół miasta były ogromne. Miasto, które kryło się za wielkimi murami było stolicą państwa Eidenn. Gdy dojechali do bramy zamku strażnicy grzecznie się ukłonili i wskazali im drogę do głównego budynku. Magowie zmierzali powoli ku głównemu zamkowi, przy wejściu zostawili konie i przywiązali je do drewnianego pala. Gdy otworzyli drzwi ujrzeli bogato zdobioną sale wypełnioną po brzegi czarodziejami z zakątków całego świata. Wszyscy najpotężniejsi magowie zebrani w jednym miejscu, coś pięknego.
-O! Jest i ona - Wyrwał nagle Soren
-Nie, błagam cię nie rób tego -zmartwił się Irid
-Witaj Eivo!- Krzyknął z uśmiechem Soren a czarodziejka odwróciła się ku niemu i zmierzała w jego stronę. Miała proste czarne włosy sięgające do połowy pleców, oczy miała zielone niczym świeża trawa. Jej twarz była gładka, bez najmniejszej zmarszczki i oznak starości. Jej sposób chodzenia był specyficzny, nie zwracała uwagi na innych, zawsze szła wyprostowana i z piersiami dumnie wyciągniętymi do przodu. Ubrana była w czarną suknię z wycięciami po bokach Która sięgała do kostek. Na głowie zaś miała wianek z czarnych róż, był to efekt jej sentymentalności i tęsknoty za bratem od którego niegdyś go dostała. Zaś jej  długie czarne kozaki dopełniały cały jej styl. Robiła duże wrażenie, wszyscy wokół nie mogli oderwać od niej wzroku.

-No i cały piękny dzień w pizdu...- Dodał pod nosem Irid. Czarodziejka podeszła do dwójki magów i lekko się zaśmiała.
-Witajcie kochani, już myślałam, że nie przyjedziecie.
-Mi też miło cię widzieć-odparł Soren
-A ty Irid wyprzystojniałeś, od kiedy ostatni raz się widzieliśmy - Ironicznie uśmiechnęła się Eiva.
-A ty dalej brzydka jak dupa trolla-pod nosem odpowiedział Irid.
-No cóż nigdy nie byłeś typem romantyka- z ust Eivy zniknął uśmiech i pojawił się wyraz twarzy ponury jak najciemniejsza noc.
-Trzymaj mnie, bo ją zabije! -W tym momencie na sali zapadła cisza a wszyscy obecni odwrócili się w stronę trójki czarodziejów.
-Irid błagam cię zachowuj się- wyszeptał Soren trzymający Irida by ten nie rzucił się na czarodziejkę. Idź się czegoś napij a ja z nią pogadam -dodał Soren. Mag uspokoił się i udał w stronę najbliższego stołu nie przestając ze wściekłością patrzeć na Eive.
-To, o czym chciałeś ze mną porozmawiać? -Spytała Eiva
-Chciałem ci podziękować...Za pomoc w lochach.
-Nie ma, o czym mówić zawsze spłacam swoje długi kiedyś ty mi pomogłeś, więc się odwdzięczyłam.
-Mam tu trochę pieniędzy, nie dużo, bo ostatnio ciężko ze zleceniami-Odparł Soren wyciągając skórzany mieszek.
Eiva zaśmiała się dosyć mocno nie wyciągając ręki po zapłatę. Schowaj to, nie wygłupiaj się. Wiem, że o moim pociągu do pieniędzy słyszał już cały kontynent, ale nie jestem aż taką suką, potrafię się odwdzięczyć -Wtrąciła czarodziejka
-Dziękuje, nie jesteś aż taka zła jak wszyscy myślą.
-Mało mnie znasz, jeszcze zdążysz się przekonać, że potrafię byś irytująca -dodała Eiva
-Swoją drogą ładnie dzisiaj wyglądasz...Jak...
-Jak na kogoś, kto ma blisko 200 lat? To chciałeś powiedzieć - Oboje zaśmiali się pod nosem. Ty też całkiem nieźle wyglądasz, tylko śmierdzisz jak bury pies.
-Przez kilka ostatnich dni nie miałem okazji się umyć, ciągle byłem w drodze.
-Rozumiem, nie zajmuje ci, więc czasu idź na górę i się rozgość.
-Dobrze, do zobaczenia, więc później- odparł Soren
-Do zobaczenia...
Soren udał się w stronę przyjaciela, z uśmiechem na ustach. Irid popijał w tym czasie najlepsze wino, które postawione było na stole.
-Chodźmy na górę, muszę się umyć - odrzekł, Soren
-Komplementy, żarciki, widzę, że dobrze się dogadujecie-oburzył się Irid
-A ty, co?  Zazdrosny?
-Ja? Nie żartuj nawet tak.
-Ale musisz przyznać, że trzyma się całkiem nieźle.
-Przecież dobrze wiesz, co zrobiła...
-Tak, tak uwięziła ostatniego dżina na kontynencie.
-I zażyczyła sobie być wiecznie piękna i młoda-Z pogardą dodał Irid.
-To jej sprawa, czego sobie zażyczyła-odpowiedział Soren
-Mogła zakończyć wojnę, zapobiec głodówce, pomóc biednym a ona sobie życzyła być wiecznie kurwa młoda!
-No fakt masz trochę racji, bije z niej egoizm.
-Dobra chodź już do tego pokoju- Odparł Irid dopijając trunek ze zdobionego kielicha.

Godzinę później

Dwójka magów schodziła wielkimi schodami na parter wielkiego zamku. Gdy nagle i niespodziewanie wpadli na Eive Taidenhart.
-O! To wy -Odrzekła, Eiva
-Czy ona da mi kiedyś spokój...-Wyszeptał pod nosem Irid
-Możesz zwracać się do mnie bezpośrednio, i tak cię słyszę- z gracją powiedziała Eiva
-Nie mam ci nic do powiedzenia- dodał oburzony Irid.
Już na schodach było słychać poważną i elegancką muzykę.Gdy zeszli na parter pierwsze, co rzuciło się w oczy to samotny człowiek siedzący w rogu, jako jedyny był w kapturze. Cały ubrany był w brudne jakby stare łachmany, w niczym nie przypominał maga.
-A ten to, kto?- Spytał zdziwiony Soren.
-To nowy mag w radzie, dostał się tu za zasługi wojenne. Uważałabym na niego, to wojenny kundel, psychol. Gdy miał 12 lat zabił własnego ojca za pomocą ognistego zaklęcia, spalił biedaka żywcem.
-Rzeczywiście, nie zbyt normalny. Nastały ciężkie czasy każdy to może być przyjacielem...Lub wrogiem -dodał Soren.
-Dobra, może zatańczymy?- Spytała wesoło Eiva łapiąc Sorena za rękę.
-Czemu nie...
Gdy Soren i Eiva tańczyli ze sobą Irid znalazł sobie młodą i urodziwą partnerkę do tańca. Cała sala przez chwile mogła zapomnieć o codziennych problemach i rozterkach tańcząc w rytm muzyki.Po chwili Soren zauważył, że tajemniczy czarodziej siedzący w rogu nagle zniknął. Cała trójka tańczyła tak jeszcze przez chwilę wpatrując się piękną sale wypełnioną drogą zastawą i obrazami.
-Chodźmy, bo spóźnimy się na oficjalną naradę w sprawie króla Elrica- nagle powiedziała Eiva
Cała trójka udała się w stronę największej sali, w której miała odbyć się oficjalna narada. Gdy weszli do środka prawie wszyscy członkowie byli już na miejscu. Soren, Eiva i Irid zasiedli na miejscach i czekali na przemówienie prowadzącego. Rada czarodziejów nie miała przywódcy, zaburzyłoby to tylko spokój panujący między jej członkami. Każdy z przynależnych był równy, nie było osób, które miały by większy bądź mniejszy autorytet by nie wszczynać konfliktów.
-Chciałbym was serdecznie powitać na dorocznym zebraniu rady magicznej w Hirenval. Pragnę też podziękować królowi Argelowi za użyczenie nam zamku po raz kolejny. Na początek przedstawić wam chce nowego członka rady, Isariona Santrisa- Głośno zaczął przemowę mag stojący przy mównicy.
Gdy ubrany na czarno mężczyzna wszedł na salę, część magów zamarła w bezdechu. Znali go, był to założyciel Zakonu Czarnej Róży, do którego przed laty należał ojciec Sorena. Mężczyzna spojrzał na niego i lekko się uśmiechnął, lecz nie był to szyderczy uśmiech, lecz miły i przyjemny. Mężczyzna był bardzo młody, co było dziwne gdyż z opowieści Vernesa, które przekazywał swojemu synowi wynikało, że powinien mieć około 50 lat. Tymczasem wyglądał on na zaledwie trzydzieści, znacząco zdziwiło to Sorena. Isarion usiadł przy stoliku znajdującym się na przeciwko mównicy i spoglądał on na prowadzącego.
-Isarion... To...To ten legendarny mag...Założyciel zakonu...Myślałem, że nie żyje- Z przerażeniem wydukał Irid.
-Wszyscy tak myśleli- Dodał zaniepokojony Soren
-Dobrze skoro początek mamy już za sobą, bo nie widzę by nasz kolejny nowy nabytek się zjawił, więc przejdę do poważniejszych tematów, Sytuacja w kraju nie ma się za dobrze,  ciągle słychać o morderstwach i gwałtach. Posta...-Mężczyźnie przerwał wielki huk, który doszedł z sali obok. Wszyscy zaniepokojeni wstali ze swoich miejsc i czekali na rozwój wydarzeń. Nagle do sali wpadła grupa ciężko uzbrojonych mężczyzn wyważając przy tym drzwi. Bez wątpienia było to wojsko króla Elrica. Rozpoczęła się panika wszyscy zaczęli rzucać zaklęcia w stronę żołnierzy w obawie o własne życie. Część magów rozbiegła się po zamku inni zaś próbowali powstrzymać zagrożenie. Kilkoro magów próbujących walczyć wręcz z żołnierzami zostało zabitych niemal od razu. Soren wraz z dwójką towarzyszących mu magów zaczęli uciekać na górę zamku. Wbiegali oni po wielkich schodach, gdy nagle ktoś uderzył w nich zaklęciem, było to potężne zaklęcie, które mógł rzucić tylko silny mag. Soren spadł ze schodów na parter gdzie został trafiony po raz drugi, Irid i Eiva uciekali na górę, zaś Soren zaczął biec w stronę piwnic pod zamkiem trzymając się za ranną klatkę piersiową. Królewskie piwnice znajdowały się nieopodal wielkich schodów, były one wypełnione różnorakimi składnikami i winami z całego świata. Gdy zbiegł na dół i złapał oddech, poczuł smród panujący tutaj, który był nie do wyobrażenia, ściany porastał mech a podłoga była wilgotna, nagle Soren usłyszał głos za swoimi plecami i po raz kolejny poczuł trafiające go  zaklęcie uderzając o podłogę.
-Witaj chłopcze-Odrzekł nieznajomy.
Soren leżąc bez sił na ziemi nie wiedział czyj to głos, od razu pomyślał o magu, którego widział, gdy tańczył z Eivą. Nagle poczuł po raz kolejny uderzenie na swoich plecach. W efekcie bólu zdołał wykrzesać z siebie krzyk nienawiści:
-Taki z ciebie wojskowy a rzucasz zaklęcia nie potrafiąc spojrzeć mi w oczy!
-Oj nie jestem wojskowym jestem kimś znacznie gorszym- Odpowiedział powoli i łagodnie oprawca.
Soren znów poczuł bolesne uderzenie zaklęcia na swoim ciele, po którym stracił przytomność.

Dwa dni później

Soren czuł jakby jego głowa rytmicznie pulsowała próbując wybuchnąć. Wszystko go bolało jedyne, co pamiętał to głos nieznajomego i ból, który mu sprawił.Gdy otworzył oczy ujrzał pomieszczenie, w którym się znajdował, była to drewniana chata, która była bardzo przytulna i ciepła. Soren leżał w łóżku przykryty futrem z dzika, Jego rany były opatrzone dosyć profesjonalnie jak gdyby robił to lekarz. Łóżko znajdowało się obok kominka, który wyglądał jakby od dawano nikt go nie używał, płomyk wesoło podskakiwał na zwęglonym drewnie. Nagle to pokoju wszedł mężczyzna, Soren przez chwile się mu przyjrzał, gdy nagle wyskoczył z łóżka zrzucając z siebie ciepłe futro i rzucając zaklęcie wprost w twarz mężczyzny, który na czas zdążył odskoczyć i upuścił drewno, które miał na rękach. Był to ten sam mężczyzna, który siedział w rogu sali, gdy Soren tańczył z Eivą. Drewno było rozsypane po pokoju a mężczyzna lekko oszołomiony.
-Nie zbliżaj się, bo cie zabije!- Wykrzyczał Soren.
-Co ty robisz?- Krzyknął mężczyzna.
-Wiem, że to ty chciałeś mnie w tedy zabić!
-Uspokój się i daj mi to wyjaśnić, jesteś osłabiony i w dodatku ranny.
-Dobrze masz chwile, ale potem nie myśl, że cię oszczędzę.
-Usiądź, więc i mnie wysłuchaj.
Soren usiadł na łóżku wpatrując się w mężczyznę, który oparł się ramieniem o drewnianą ścianę.
-No wiec na tak, zacznijmy od początku. Nie zdążyłem na czas przyjść na oficjalną naradę, punktualność nigdy nie była moją mocną stroną, ale teraz nie o tym... Gdy szedłem spóźniony na spotkanie zauważyłem wojsko, które biegło w stronę sali. Wtedy właśnie się zaczęło, zbiegłem wtedy na dół by w spokoju się teleportować z tego obrzydliwego miejsca. Nagle usłyszałem krzyki i męski głos, podszedłem i to ujrzałem... To byłeś ty leżący w półżywy na ziemi i mężczyzna nad tobą, który próbował cię zabić. Był ubrany w czerń i miał wielki kaptur jakby chciał zakryć swoją całą twarz... I udało mu się nie zdążyłem jej ujrzeć. Leżałeś już nie przytomny a on chciał cię dobić.Pomyślałem, że nie mogę cię tak zostawić, wojsko nauczyło mnie jednego. Gdy uratujesz komuś życie ten ktoś może zrobić w swoim życiu coś dobrego, dlatego podbiegłem w waszą stronę i rzuciłem zaklęcie obezwładniające, mężczyzna był silnym magiem, bardzo silnym wiec nie chciałem się wdawać w otwartą walkę. Chwyciłem cię i teleportowałem nas do lasu w pobliże mojego domu.Tu właśnie opatrzyłem twoje rany, rzadko tu bywam, więc jest tu trochę brudno, ale cóż nikt nie obiecywał luksusów.
-Mężczyzna ubrany w czerń...Isarion-pod nosem dodał Soren
-Znasz tego człowieka?
-To mistrz mojego ojca...
-To znaczy, że musi być silny. Znałem twojego ojca, uratował mi kiedyś życie. Był potężnym magiem, więc ktoś, kto go tego nauczył musiał mieć niewyobrażalny talent.
-Źle cię oceniłem...Przepraszam- Z przykrością odpowiedział Soren
-Nie lubię tego słowa, nie musisz przepraszać. Wielu ludzi myśli, że skoro jestem wojskowym to nie mam uczuć i jestem skończonym skurwysynem. Nie lubię też ubierać się elegancko, rzygam tą całą powagą i sztywnością, wychowałem się na wsi wiec nigdy nie miałem okazji zaznać bogactwa.
-Rozumiem, prz...-Soren ugryzł się za język. Chciałem tylko spytać czy ta historia z twoim ojcem...
-Czy jest prawdziwa? Tak jest, tylko nikt tak naprawdę nie wie, co wydarzyło się tamtego dnia. Mój ojciec był rolnikiem, po ciężkiej pracy lubił porządnie wypić a kiedy to robił zawsze lał mnie i matkę. Wychowałem się będąc wiecznie pełen strachu, siniaków i blizn. Pewnego dnia znalazłem w lesie ciało maga, miał przy sobie książkę..."Magiczna" pomyślałem, więc wziąłem ją do domu, wieczorami czytałem ją przed snem.Gdy pewnego dnia ojciec wrócił nawalony zaczął znów tłuc matkę, ja ukryłem się w szafie, więc mnie nie znalazł spoglądałem tylko na męki mojej rodzicielki.Nagle ojciec chwycił za nóż, nie wiedziałem, co mam zrobić. Przypomniałem sobie o rzeczach, które były wypisane w książce, Wybiegłem z szafy a ojciec skierował nóż w moją stronę.Wypowiedziałem zaklęcie i zrobiłem to, co powinienem zrobić już dawno...Zajebałem Skurwysyna, spaliłem go żywcem!
-Spokojnie...-Odpowiedział Soren. Jeśli to coś zmieni to mogę ci powiedzieć, że na twoim miejscu zrobiłbym to samo, uratowałeś siebie i matkę. Jesteś dobrym człowiekiem.
-Ten skurwiel do dziś śni mi się po nocach. Dobrze, myślę, że powinieneś odpocząć, dalej jesteś osłabiony i dobrze ci zrobi, aby pójść spać- mężczyzna wstał i udał się w stronę drzwi.
-Poczekaj! Jak masz na imię?
-Tarius...Tak na mnie mówią, od kiedy wstąpiłem do wojska, ty jesteś Soren to wiem. Zawsze chciałem mieć takiego ojca jak ty, a co z twoją matką?
-Nie wiem gdzie teraz jest, wiem, że żyje, ale gdzie...Tego nie wiem.
-Pójdę już, a ty odpoczywaj.
-Jeszcze jedno, dziękuje Tariusie- ciepłym głosem wtrącił Soren.